De waarheid is, dat Ymere onverdroten door gaat, met voorbereidingen voor hun massale sloopplannen in de Van der Pekbuurt. Dit doen ze vooral door de buurt te “ontvolken”. In principe is een zo genaamd “draagvlakonderzoek” onder de bewoners bij sloopplannen verplicht. Maar als er geen bewoners meer zijn…

Hoe doet Ymere dat?

De waarheid is, dat Ymere onverdroten door gaat, met voorbereidingen voor hun massale sloopplannen in de Van der Pekbuurt. Dit doen ze vooral door de buurt te “ontvolken”. In principe is een zo genaamd “draagvlakonderzoek” onder de bewoners bij sloopplannen verplicht. Maar als er geen bewoners meer zijn…

Hoe doet Ymere dat?

Allereerst worden woningen die vrij komen, niet gevuld met mensen van de wachtlijst van Woningnet (wachttijd voor onze buurt 12 jaar), maar verhuurd aan tijdelijke huurders. Deze tijdelijke huurders hebben geen stem aangaande de toekomst van de buurt. Als een heel woonblok gevuld is met tijdelijke bewoners, dan is er geen draagvlakonderzoek nodig en kan Ymere gaan slopen.

Een andere door Ymere toegepaste tactiek is om de functie van een woning om te zetten in een winkelfunctie. Dit gebeurd vooral in de Van der Pekstraat, onder leiding van “winkelstraatmanager” Suzanne Roos. Suzanne krijgt de helft van haar salaris van de deelraad, de andere helft van Ymere, hoezo belangenverstrengeling?.
Volgens Suzanne mogen er maximaal 10 woningen worden omgezet in een winkel(tje).
O ja? Ik tel er nu al minimaal 22…
“Ja”, zegt Suzanne, “maar de winkeltjes tussen het Van der Pekplein en de Jasmijnstraat tellen niet mee, want die liggen in het “voorbeeldgebied. En die op het Van der Pekplein tellen ook niet mee.”
Aha. Dus dat zijn geen sociale huurwoningen, die tot winkel verbouwd worden?
“Jawel, maar die vallen niet onder mijn verantwoording”, aldus Suzanne.

Wat zijn dat dan voor winkeltjes? Is het belang van deze winkeltjes groter dan het behoud van betaalbare sociale huurwoningen?

De Skateshop, Van der Pekstraat 117. De originele door van der Pek ontworpen raamindeling is vervangen door één grote winkelruit. Ook de originele deur is vervangen.
Laten we deze winkeltjes in de voormalige woningen in de Van der Pekstraat eens op een rijtje zetten. Ik heb de “echte” winkelpanden buiten beschouwing gelaten.

nr. 120 Opslag Homemade Markt (Stichting Broedstraten).
Nr. 116 Bring at work, uitzendbureau.
Nr. 106 Was MTS Bouwsupport. Staat nu leeg.
Nr.74 Textieldrukkerij Amsterdam.
Nr. 40 Hier zat Il Pecorino, en staat nu leeg. Is verhuisd naar nr.2.
Nr. 36 KEK in Van der Pek.
Nr. 34 Kijkruimte, onderdak voor allerhande projecten, o.a. dat van Antonio Preto die de
Van der Pek ansichtkaarten gemaakt heeft.
Nr. 32 ??? Geen idee wat dit moet voorstellen. Er wordt in ieder geval niet gewoond.
Nr. 30 Stichting Samenscholers
Nr. 28 IMC weekendschool.
Nr. 18 Vrijwillegersacademie.
Nr. 10 / 12 Vlinder & Vogel, ontwerpatelier.
Nr. 6 Elythé, verkoop van 2e hands spullen ui de buurt.
Nr. 3 Kantoor Bed & Breakfast
Nr. 29 Binger filmlab.
Nr. 35 Hot Mama Hot
Nr. 75 Lee’s Interiors, stoffeerder.
Nr. 101 Spinzi, kinderboeken.
Nr. 115 Fluomaniacs, markthandel in overige goederen.
Nr. 117 Thisissoul, skateshop. Van der Pekplein:
Nr. 1a Noordjes Kinderkunst
Nr. 1b Bed & Breakfast
Nr. 3 Bed & Breakfast
Nr. 5 Kinder filmlab
Nr. 14 Broedstraten

Anemoonstraat:
Nr. 5 Salie catering
Nr. 6-I De Appel Curators
Nr. 27 Bed & Breakfast

Ranonkelkade:
Nr. 1 Noordjes Kinderatelier
Nr. 2 Noordjes Kantoortje
Nr. 10 Bed & Breakfast

Jasmijnstraat:
Nr. 38 BSN werkervaringsbedrijf

Oleanderstraat
Nr. 33 Bed & Breakfast
Op nr 40 heeft zeer kortstondig een zaakje gezeten, dat de verkoop van verse vruchtensappen combineerde met een soort uitdragerij. Was kennelijk geen succes. Inmiddels doet het gerucht de ronde, dat Mick Sonnenveld (van Il Pecorino) hier een winkeltje met Italiaanse delicatessen wil openen.
Op nr 120 (5 jaar lang als opslagruimte gebruikt) is vanaf februari 2013 wisselwinkel Mama Louise gevestigd. Hier kunnen debuterende middenstanders het een half jaar proberen. Het spits wordt afgebeten door een fietsenmaker.
De nieuwe “Wisselwinkel” op nr.120.

Wat een ieder zal opvallen, is dat vrijwel geen van deze onderneminkjes een échte winkelfunctie heeft.
De enkelen die dat wel hebben, zoals de Textieldrukkerij, zijn zaken die in het geheel niet aansluiten bij de wereld van de huidige buurtbewoners.
En dat geld ook voor de andere winkeltjes. Ymere lijkt bewust te kiezen voor winkeltjes, die zijn afgestemd op het door hun gewenste nieuwe buurtpubliek. Yuppies dus.

De huidige buurtbewoners zouden er wel graag enkele winkels bij hebben, zoals een drogist, een warme bakker, een fietsenmaker.
Suzanne van Ymere zegt daar geen kandidaten voor te kunnen vinden.
Dat kan ik me goed voorstellen. Zulke winkels passen nu eenmaal niet in een klein benedenwoninkje. Die hebben een echt winkelpand nodig.
Het pand op nr. 59, de voormalige bruidsjurkenwinkel, staat al een tijd leeg.
Huurprijs: € 1200 per maand, exclusief btw voor 124 m2.
Heeft U misschien een idee, wat een drogist moet omzetten om uit te kosten te komen?
En terwijl men altijd de mond vol heeft over het enorme nut van marktwerking, geldt dat hier bij kennelijk niet: als Ymere een winkelpand niet gevuld kan krijgen, zullen ze de prijs moeten laten zakken. Wat brengt leegstand van zo een winkelpand hun op???
O nee, ik vergeet dat Ymere de buurt eigenlijk wil ontvolken…
Inmiddels heeft Ymere het besluit genomen, om dit winkelpand op te splitsen in twee kleine winkels.
Komen daar dan ook twee van die flut winkeltjes?
Nee, natuurlijk niet, want deze twee winkeltjes moeten voor Ymere wel minimaal € 1200 aan huurpenningen opleveren.
Inmiddels zijn er twee modewinkeltjes in het pand gevestigd (“Attic Empire” en “Modt”).
Lijkt me toch sterk, dat die al dat geld kunnen ophoesten. En buurtbewoners heb ik er ook nog niet naar binnen zien gaan.

Kijk en daar zit dus het verschil: vrijwel alle uitbaters van de sociale-woning-winkeltjes betalen helemaal geen huur.
In een aantal gevallen betaalt een achterliggende overkoepelende stichting de huur, maar Ymere financiert die instellingen (en betaalt dat dus met ons geld, onze huurcenten).
Daar staat natuurlijk tegen over, dat ze ook geen enkel recht hebben. Als Ymere zegt, dat ze er volgende week uit moeten, dan gebeurt dat.

Neem bijvoorbeeld Kijkruimte, het “winkeltje” van Merel en Daniela aan de Van der Pekstraat.
Deze woning maakt deel uit van een deal tussen Ymere en Chris Keulemans (directeur van de Tolhuistuin). Ymere heeft Chris verzocht kunstenaars te zoeken, die een tijdelijke woning wilden hebben. Het gaat om 9 woningen in de Jasmijnstraat en één in de Van der Pekstraat, die van Merel en Daniela dus. En inderdaad, Chris heeft één woning voor zich zelf gereserveerd.
Wederom 10 woningen onttrokken aan de distributie via Woningnet (12 jaar wachttijd) en weer 10 vaste bewoners minder.
Merel en Daniela betalen geen huur. Zij denken, dat de Tolhuistuin de huur betaald, maar dat weten ze niet zeker. Wat ze wel weten, is dat ze er eventueel al volgende week door Ymere weer uitgezet kunnen worden. Ze stellen de ruimte ter beschikking aan kunstenaars en onderzoekers. Die betalen ook niets. Wel eisen Daniela en Merel, dat die kunsten en onderzoeken een link hebben met de Van der Pekbuurt, een eis van de dames, niet van Ymere natuurlijk. Deze eis is een unicum. Vrijwel alle andere tijdelijke neringen hebben geen enkele band met de buurt en de bewoners.

Inmiddels is ons ter ore gekomen, dat Chris Keulemans niet tien maar véértig woningen van Ymere kreeg.

In dit blok zijn ALLE benedenwoningen verdwenen. Op nr. 34 de Kijkruimte.

Dat een band met de buurt voor een nieuwe middenstander mogelijk is, bewijst Duvan Kilic, eigenaar van de tabakshop op de hoek Van der Pekstraat/Distelweg. In vijf jaar tijd is hij deel geworden van de buurt en zijn bewoners. Zijn zaak draait als een tierelier en hij vindt de door Ymere gewenste komst van meer welgestelde bewoners dus flauwekul.
Overigens hoort zijn pand niet bij de Van der Pek woningen, en wordt hij dus niet door sloop bedreigd. Dit pand is in 1924 gebouwd door Gerrit Jan Rutgers. Deze Rutgers is ook de architect, die in 1947/48 de schade van het bombardement heeft hersteld.

De meeste huurders van winkels in “echte” winkelpanden hebben ook een tijdelijk contract.
Eigenaar Mick Sonnenveld van Il Pecorino meldt, dat in zijn contract vermeld staat, dat ie “vermoedelijk” tot 2017 kan blijven zitten. Tegen over die onzekerheid zet Ymere dan wel een lagere huurprijs. De zaak loopt goed, maar er komen weinig klanten uit de buurt. Daar is het prijsniveau te hoog voor.

“Die winkeltjes zijn nodig om de Van der Pekstraat wat op te leuken”, zegt Ymere.
Bij dat opleuken hoort natuurlijk ook dat hele huizenblok, dat al vele jaren dicht getimmerd zit.
En al gehoord, wat de nieuwe functie wordt van het pand van het voormalige (wegbezuinigde) buurthuis Ons Huis? Het wordt een bedrijfsverzamelgebouw! Inderdaad, ook allemaal nutteloze kleine flut winkeltjes.
Onlangs las ik echter, dat het Stadsdeel (dus Kees Diepeveen) vergunning heeft verleend, om het voormalige buurthuis te verbouwen tot een “hammam”, een badhuis dus.

“Er moet meer diversiteit komen, meer mensen met middeninkomens in de buurt” zegt Ron Onverzaagt, regiodirecteur van Ymere, “want dat is beter voor de middenstanders in de buurt”. Hoe haalt ie het in zijn hoofd. Het is mede door Ymere, dat de huidige bewoners weinig te besteden hebben.
Het is een illusie, dat er ooit weer meer winkels in de Van der Pekbuurt komen. Dat heeft niets met de Van der Pekbuurt te maken, maar het verdwijnen van buurtwinkels is een landelijke tendens die al meer dan veertig jaar geleden is ingezet, door de komst van grote winkelcentra en mega supermarkten. Alleen middenstanders, die iets te bieden hebben waar winkelcentra niet in voorzien, overleven in de buurt.
Zoals Pouw electronica op de Hagedoornweg. Als een oudere buurtbewoner bij Pouw een televisie koopt, komt de heer Pouw het apparaat bij de bewoner thuis aansluiten. Een service die grote bedrijven niet bieden. Mocht de Van der Pekbuurt in de toekomst door yuppen bewoont gaan worden, dan kan Pouw Electronics inpakken. Yuppen kunnen de gekochte apparaten zelf aansluiten.

Tot slot wil ik nog even terug komen op de grootste misstanden.
Het ergste is ongetwijfeld, dat Ymere goede, betaalbare sociale woningen beschikbaar stelt als opslagruimte, en dat nog wel met een “gebruikscontract”. In de naast de buurt gelegen Buiksloterham zijn duizenden vierkante meters opslagruimte beschikbaar. Maar nee, Ymere offert liever sociale woningen. Hoe minder bewoners, hoe makkelijker het is voor Ymere.

Ja, wat is dat dan, een gebruikscontract?
Bij de pogingen van Ymere om de buurt te ontvolken en te ontdoen van lastige vaste bewoners, maakt Ymere gebruik van twee soorten contracten:
1. Een tijdelijke huurovereenkomst, geldt voor maximaal 2 jaar en kan daarna telkens met maximaal 1 jaar verlengd worden tot een totale termijn van maximaal 5 jaar. Dit is geregeld in de Leegstandwet.
De huurder heeft geen huurbescherming. De huurprijs is 80% van de normale huur.
2. Een gebruikscontract, geldt voor onbepaalde tijd, maar Ymere heeft het recht om het contract per onmiddellijk op te zeggen. Er wordt géén huur betaald, kosten als glasherstel en waterverbruik moeten wel betaald worden aan Ymere, ongeveer 25 euro per maand.
Iedere woning, die leeg komt in het “voorbeeldgebied” van de Van der Pekbuurt, krijgt geen vaste bewoner meer, maar iemand met een tijdelijk contract of een gebruikscontract. Of er wordt een kantoortje / winkeltje / opslagruimte van gemaakt.
Hoewel zulks niet in de wet staat, geeft Ymere een tijdelijke huurovereenkomst uitsluitend aan studenten.
Gebruikerscontracten (gratis wonen dus) deelt Ymere uit aan vrienden en kennissen voor hand- en spandiensten. Zo hebben onder andere Silke Swart (project BuurtBikkels), Willemijn Schut (Salie catering), Remi Wooninck (Greenteam), Maryvonne Bouman (Voorleesservice), Karima Mayaad (Voorleesservice), Nirma Haggenburg (Straatportiers) allemaal een woning kado gekregen van Ymere.
Daarnaast zijn er nog veel mensen, die wel is waar een tijdelijke huurovereenkomst hebben, maar feitelijk geen huur betalen, omdat zij werken voor een club die door Ymere wordt gefinancierd (of door het Stadsdeel).
Inmiddels zijn er diverse mensen, die langer dan de wettelijk toegestane 5 jaar in een woning zitten met een tijdelijke huurovereenkomst. Ymere zet die overeenkomsten klakkeloos om in gebruikerscontracten.
Ze hebben er dus werkelijk álles voor over om geen vaste huurders te moeten toelaten.
De minister heeft in mei 2012 het besluit genomen, om de maximale duur van een tijdelijke huurovereenkomst te verhogen naar zeven jaar. Naar verwachting zal dit per 1 april 2013 ingaan.

En dan nog het “Bed & Break van der Pek” fenomeen.
Nog eens vijf woningen worden door dit project niet bewoond. Vier woningen worden door Ymere als hotelruimte aan toeristen verhuurd en één woning is het kantoor van Bed & Break.
In eerste instantie is getracht dit project een sociaal karakter te geven, door samenwerking met BSN Werkervaring, maar sinds het faillissement van die club is deze wassen neus ook verdwenen.
En waar blijft de opbrengst????
In de wet staat duidelijk omschreven, dat huurwoningen nooit dienst mogen doen als hotel…
“Bed & Breakfast” met foeilelijke oranje duur. J. E. van der Pek kan zich helaas niet omdraaien in zijn graf. Het graf op Zorgvlied is geruimd…
Ook in de rest van de buurt, buiten het voorbeeldgebied, is veel leegstand.
Gemiddeld staan er daar 76 woningen leeg. De leegstand van een woning duurt gemiddeld acht maanden.

De vraag is natuurlijk, waarom er een redelijk rechtvaardig woningdistributiesysteem op poten is gezet – Woningnet – als Ymere zich daar kennelijk niet aan hoeft te houden.
Mensen moeten minimaal 12 jaar bij Woningnet ingeschreven staan, om kans te maken op een woning in de Van der Pekbuurt. En dan verdubbelt Ymere ook nog eens de huur, door gebruik te maken van de “Donner punten”. De wet, ingevoerd door toenmalig minister Donner, zegt dat in
zogenaamde schaarstegebieden (gebieden waar te weinig woningen beschikbaar zijn) de huur verhoogd mag worden. Let wel: “mag worden”, niet “moet worden”.
Maar Ymere doet dat dus wel.
Hoe zit het nu? Is de kwaliteit van een woninkje in de van der Pekbuurt zo hoog, dat Ymere er 600 euro per maand voor kan vragen?
Of is de kwaliteit zo laag, dat die zelfde woning gesloopt moet worden???

In december 2012 werd er voor het eerst een woning gekraakt: Jasmijnstraat 1 -1 hoog, vooral om de aandacht te vestigen op de problemen die Ymere in de buurt veroorzaakt.
In eerste instantie werd ook de benedenwoning gekraakt, maar dit bleek opslagruimte te zijn, en is na de kraak weer afgesloten. Dat hadden de krakers helemaal niet hoeven doen. In de wet staat namelijk, dat een woning die als opslagruimte gebruikt wordt, als “onbewoond” moet worden behandeld.
Een gevolg van de kraakactie is, dat Ymere binnen een week na de kraak alle leegstaande woningen heeft voorzien van een plakkaat “Deze woning wordt opgeknapt”. Om dit geloofwaardiger te maken, heeft Ymere tevens wat stoelen en radiatoren in de woningen geplaatst, zelfs in de woning Ranonkelkare 12 hs, die in de lijst van Ymere vermeld staat als “voorgenomen sloop / compleet afgekeurd.

Ik heb ook geprobeerd, om de financiële gevolgen van het Ymere-beleid op een rijtje te zetten, maar dit bleek onbegonnen werk.
Wel moge duidelijk zijn dat het bedrag, dat Ymere al vele jaren over de balk gooit door…
– de niet ontvangen huur door gebruikerscontract
– de niet ontvangen huur door leegstand
– de minder ontvangen huur door tijdelijke contracten
– Sinterklaas spelen met onze huurcenten voor allerhande niet noodzakelijke clubjes.
– dat dit bedrag hoger is dan de feitelijke kosten van een goede opknapbuurt van de hele buurt.

Wanneer gaan wij deze smerige praktijken van Ymere nu eens werkelijk aan de grote klok hangen?
De waarheid moet nooit verzwegen worden.
In tegendeel, die moet UITGESCHREEUWD worden.

Jos de Rooij, buurtbewoner.

Kantoortje van de stichting Broedstraten op Van der Pekplein 14.